Rozdział 4.

Nie wierze w to co się właśnie stało. Treść tego smsa była wręcz masakryczna. Przecież ja nigdy nikomu nic nie zrobiłam , żeby takie wiadomości dostawać. Ktoś innym mógłby się takim "głupstwem" nie przejmować, ale w końcu to jestem ja. Wiecznie nerwowa i martwiąca się byle gównem. Nie chciałam być sama w takiej chwili więc zadzwoniłam do Nicole, niektórzy z was zapytają teraz dlaczego nie do Karli, po prostu znam ją krócej nie mam do niej jeszcze 100% zaufania.

-Ty nie masz nic więcej do roboty , tylko dzwonić po nocy do ludzi?! - powiedziała mega zaspana.

-Wybacz, liczyłam na to , że jeszcze nie śpisz... 

-Stało się coś ? - zapytała.

-Dostałam erotycznego smsa od obcego numeru . - odpowiedziałam.

-Mam dobry pomysł, idź już spać i staraj się o tym nie myśleć , bo  będziesz znowu jak trup łaziła. Pogadamy o tym jutro. - powiedziała marząc tylko o odpłynięciu do krainy snów. 

-No dobra,niech ci będzie. Dobranoc. - rzekłam nie mając ochoty na nic.

-Dobranoc, śpij dobrze. - odpowiedziała tak , że było ją ledwo słychać.

Po zakończeniu rozmowy z Nicole naprawdę nie wiedziałam co zrobić, z jednej strony chciałam jak najszybciej zasnąć , ale z drugiej nie mogłam , bo cały czas na oczy nasuwała mi się treść tajemniczej wiadomości. 

-Alice debilko śpij ! - rzekłam sama do siebie spoglądając na Bruna , który spał jak zabity. 

                                                                      ***

Rano obudziłam się tak jak przeczuwałam , czyli jak jakiś zombi. Wyglądałam strasznie ; wory pod oczami,blada twarz. Jedynym wyjściem żeby wyjść jakoś do ludzi był makijaż. Na co dzień stosowałam tylko lekki ale w tym dniu musiałam nałożyć trochę więcej m.in pudru.

Wychodząc rzuciłam krótkie "Pa i miłego dnia mamuś". 

    W szkole razem z Nicole obgadałyśmy całą tę sprawę z sms-em. Doszłyśmy do wniosku, że nie ma się po prostu tym przejmować a jeśli się to powtórzy to pójdę na policję czy coś w tym stylu. 

Lekcje mijały nam szybko i wspólnie jak zawsze. Ostatnio jakoś nie miałyśmy kontaktu z Karlą , w senie ja nie miałam , a jak Nicole to już nie mam pojęcia. 

Po szkole poszłyśmy trochę połazić po mieście, oczywiście zaliczając biedronkę. Niki opowiedziała mi trochę więcej o swojej rodzinie, m.in też o swojej "kochanej babci". Ja również powiedziałam jej trochę więcej , ale nie za wiele , ponieważ zbytnio nie lubię opowiadać o swojej przeszłości.....

Po długim spacerze, wyznaniach i wygłupach nadszedł czas na pożegnanie.

-Do zobaczenia jutro mała! - rzekła jak zawsze zadziornie.

-Okej! Bajoo! - odpowiedziałam również entuzjastycznie.

                                                                      

                                                                          ***

Od tygodnia nie widziałam już Nicole. Próbowałam się z nią kontaktować,ale albo nie odpowiadała wcale  albo odpisywała, że nie spotkamy się ,bo rzekomo jest chora.Miałam już dość zbywania, więc postanowiłam do niej pójść. 

Drzwi otworzyła mi mama Niki , była bardzo pogodną i  sympatyczną kobieta, ale w tej chwili taka się nie wydawała...

-Dzień dobry Pani. - rzekłam szeroko się uśmiechając.

-Witaj Alice. - odpowiedziała lekko przygnębiona.

-Jest może Nicole? - zapytałam licząc na pozytywną odpowiedź.

-Nie, niestety jej nie ma. -powiedziała.

-A mogłaby mi pani powiedzieć , gdzie może teraz być? 

-Jasne. Jest aktualnie u swojej babci. Znasz adres czy ci podać ?

-Nie, nie trzeba wiem gdzie Pani Jola mieszka. Dziękuje Pani bardzo.Do widzenia.

-Nie ma za co. Do widzenia,- powiedziała lekko się uśmiechając.

 

Idąc chodnikiem w stronę domu babci Niki rozmyślałam nad tym, dlaczego ostatnio się tak ode mnie odsunęła i udaję chorą.. 

Pani Jola mieszkała niedaleko od Nicole. Bardzo szybko dotarłam na miejsce i odnalazłam na spisie mieszkań nazwisko pani babci. Drzwi natychmiast otworzyła mi osoba , którą uwielbiałam. Nie miałam swoich dziadków , a babcię Niki lubiłam i chyba nawet z wzajemnością.

- Dzień dobry . Jest Nicole ?- powiedziałam z szerokim uśmiechem.

-Witam Alice. Oczywiście , zaraz cię do niej zaprowadzę - odpowiedziała swoim charakterystycznym uczuciowym głosem. 

-To właśnie w tym pokoju jest teraz moja kochana wnusia - powiedziała wskazując na drzwi od jednego z kilku pomieszczeń w mieszkaniu. - Przeżywa teraz ciężkie chwile.. ale ja już cię nie będę za długo zatrzymywać , ona na pewno ci wszystko wyjaśni .. - ostatnie słowa powiedziała , a raczej krzyknęła odchodząc do kuchni.

Weszłam i zaledwie na kilka sekund stanęłam w miejscu , po czym zobaczyłam Nicole skuloną na łóżku. Natychmiast do niej podeszłam.

-Wszystko okej? - rzekłam zmartwiona

- Ja już tak dłużej nie mogę, nie dam rady! - nagle wybuchnęła płaczem , a na jej przez chwile odkrytej ręce ujrzałam świeże rany..

_______________________________________________________

Mam nadzieje , że rozdział jest ok. Z góry przepraszam za jakie kolwiek  niedoskonałości. Napisany i dodany na szybko z powodu nacisku kilku osób. 

Bardzo was przepraszam , że rozdziały pojawiają się rzadko , ale niestety czas nie daje mi możliwości na częstsze dodawanie.

DZIĘKUJE !