Rozdział 2.

Kolejny ranek … i znów to samo;mój poranny rytuał,czyli powitanie przez Bruna,szybkie ogarnianie się, ubranie jakichkolwiek ciuchów lekki makijaż i w drogę...

W szkole ? Normalka... krzywe spojrzenia , ciche szepty , a ja jak zwykle – całkiem sama.

Idąc korytarzem znów zauważyłam , że Nicole ukradkiem mierzy mnie wzrokiem...

Przeżywając każdy dzień nie spostrzegłam nawet,że Nicole jest w mojej klasie. Na chemii, za którą nie zbyt przepadam usiadła obok mnie. Siedziałam zdziwiona patrząc przed siebie i nie odzywając się ani słowem.

-Hej.-powiedziała.

-Hej.-odpowiedziałam.

-Ty jesteś Alice,prawda?

-Tak.-odrzekłam.

-Miło cię poznać.-powiedziała szeroko się uśmiechając.

-Ciebie też.

-Słyszałam trochę na twój temat,ale nie wiem czy to prawda...

-A mianowicie co słyszałaś?

-Słyszałam,że mimo tego,że masz zajebiste życie to ciągle jesteś przygnębiona i zamknięta w sobie oraz ani odrobinę towarzyska...

-Hah, ta,jasne,ja i zajebiste życie to jeden wielki kontarst. Jestem przygnębiona oraz zamknięta w sobie , ponieważ nie mam powodów żeby się uśmiechać.

-Naprawdę? Jejku.. czyli ludzie naprawdę oceniają , nie znając dokładnie tej osoby.

-Wiem to od dawna, dla mnie to żadna nowość.”Potrafimy tylko krytykować i życzyć źle innym.”

-Ja się chyba dopiero o tym przekonuję... skoro o tobie mówią takie rzeczy to ciekawe jaką ja mam opinię wśród ludzi...

-Podejrzewam,że pewnie sprzeczną z prawdą..

-No,pewnie tak...(Nicole znacznie posmutniała)

-No ej! Nie przejmuj mi się tu opinią innych! Głowa do góry! Musisz zawsze pamiętać kim jesteś , być sobą i nie przejmować się.

-Dzięki. Postaram się..

-No mam nadzieje!

Chemia dość szybko minęła , a Nicole okazała się bardzo miłą osobą. Hmmm... może ona rzeczywiście jest inna niż wszyscy...

PO CHEMII*

-A tak w ogóle to może byśmy gdzieś wyskoczyły po szkole? - zapytała Nicole.

-Okay. - odpowiedziałam.

-To może wyskoczymy się rozerwać do kina, na jakąś komedie,a później tradycyjnie do maka i na jakieś zakupy? - zaproponowała Nicole.

-Super pomysł! Jestem za!-zawołałam.

-No to ok.18 przed kinem? -zapytała

-Spoko.-odpowiedziałam.

I tak mijały mi następne lekcje oraz przerwy na rozmowach oraz żartach z Nicole.

Po szkole wleciałam do domu jak oszalała.. Było dość późno , więc spieszyłam się na spotkanie z nową znajomą.

-Hej mamuś.-powiedziałam.

-No hej hej mała, gdzie się tak śpieszysz?-zapytała

-Na spotkanie z nowo poznaną koleżanką.-odpowiedziałam.

-Dobrze,dobrze to ja kończę zmywać i idę do swojego pokoju oglądać tv bo mnie tu jeszcze stratujesz.-zaśmiała się.

Odświeżyłam się trochę, wchodząc do swojego pokoju prawie się przewróciłam o sterty nieposkładanych i brudnych ubrań z całego tygodnia...

-Kurde, będę to w końcu musiała posprzątać jak wrócę,bo na końcu jeszcze nogę złamie.. - powiedziałam sama do siebie.

Ubrałam to :

Do tego lekki makijaż i jest ok . Wychodząc krzyknęłam „Pa” mamie . Idąc zastanawiałam się czy Nicole naprawdę mnie polubiła, czy może jest jedną z tych „PRZYJACIÓŁEK FOREVER”. Myśli, myśli i jeszcze raz myśli; miałam już tego dosyć!. Dochodząc pod centrum handlowe postanowiłam , że nie będę przed nią nikogo udawać; będę po prostu sobą bez względu na to czy mnie zaakceptuje czy nie.

Z daleka już ją widziałam, rozmawiała z jakimś kolesiem; zdziwiłam się , bo kiedy z nią gadałam to nie wspominała nic że ma chłopaka .. hmm... Może to jej kumpel lub brat . Kiedy tylko mnie zauważyła uśmiechnęła się szeroko i zaczęła mi machać.